یافته های بالینی و هیستوپاتولوژیکی در 26 بیمار مبتلا به ضایعات لیکنوئید مخاط دهان

سابقه و هدف: لیکن پلان یک بیماری مزمن پوستی مخاطی بواسطه سیستم ایمنی است که موجب آسیب به کراتینوسیتها در مخاط دهان می گردد. ضایعات لیکنوئید گروهی از ضایعات با اتیولوژی های متفاوت و تظاهرات کلینیکی و هیستوپاتولوژی مشترک هستند. این مطالعه جهت ارزیابی خصوصیات بالینی و هیستوپاتولوژیکی ضایعات لیکنوئید مخاط دهان و شیوع لیکن پلان در بیماران مبتلا به ضایعات لیکنوئید مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی بابل انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 26 بیمار مبتلا به ضایعات لیکنوئید دهان که در طی سال های 88-1386 به بخش بیماری های دهان دانشکده دندانپزشکی بابل مراجعه نمودند، انجام شد. بیماران از نظر سن، جنس، وجود ضایعات پوستی، سابقه بیماری سیستمیک، مصرف دارو، نوع و محل ضایعات مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سن بیماران 4/12±8/42 سال بود. 8/30% (8 نفر) از بیماران مرد و 2/69% (18 نفر)، زن بودند. اکثر بیماران در دهه های سنی 4و 5 و 6 قرار داشتند. 2/46% (12 نفر) از بیماران دارای بیماری سیستمیک و 5/11% (3 نفر) دارای ضایعه پوستی بودند. 8/53% (14 نفر) از بیماران دارو مصرف می کردند. 73% (19 نفر) از بیماران نیز مدت زمان مشخصی برای ایجاد ضایعات عنوان کردند. بیشترین منطقه درگیر، مخاط باکال و بیشترین ضایعه مشاهده شده از نوع رتیکولار بود. 4/15%(4 مورد) از موارد تشخیص داده شده نیز دارای دیسپلازی بودند. نتیجه گیری: با توجه به بروز بالاتر ضایعات لیکنوئید دهانی در زنان در دهه های 4 تا 6 زندگی، بهتر است در معاینات بالینی مخاط دهان زنان نوجه بیشتری شود. هم چنین درصد قابل توجه وجود تغییرات دیسپلاستیکی در ضایعات لیکنوئید، لزوم پیگیری این بیماران را آشکار می سازد.